Duchowość Wschodu

Daleki wschód fascynuje nas od dawna. Różne religie wschodnie próbują dziś przekonać ludzi Zachodu, że nie są religiami, lecz metodami osiągania głębszej duchowości. Ponieważ ludzie zostali dziś wychowani w konwencjonalnym kłamstwie, że „wszystkie religie ostatecznie nauczają tych samych rzeczy” – dlatego też nie widzą, aby to rozróżnienie między „duchowymi” naukami religii a ich wierzeniami i praktykami było nie do utrzymania. Tu z pomocą przychodzą nam książki o religii wschodu i duchowości wschodu.

Pozycje tego typu wyjaśniają nam, jaka jest różnica w kompleksowym rozumieniu duchowości między wschodem a zachodem, a także czym cechuje się religia wschodu. Książki opowiedzą nam o koncepcji osobistej autonomii, która ma zasadnicze znaczenie dla atrakcyjności tak zwanej „duchowości wschodniej”. Z drugiej strony „duchowość” na wschodzie polega na samorealizacji. Nie oznacza wady z naszej strony, ale zaczyna się od założenia, że mamy się dobrze, chociaż moglibyśmy być jeszcze lepsi, gdybyśmy znaleźli nasz duchowy potencjał i go urzeczywistnili.

Hinduska duchowość jest zakorzeniona w przekonaniu, że dana osoba jest uwięziona w niekończącym się cyklu samsary (reinkarnacji). Odkupienie ( moksza ) polega na ucieczce z tego cyklu jednym z różnych środków – być może mistycznej jedności z Brahmanem, dyscyplinami jogi lub, najczęściej dzisiaj, oddaniem ( bhakti)) do osobistego boga lub bogini. W buddyzmie duchowość odgrywa podobną rolę, z tym wyjątkiem, że ucieczka polega na uświadomieniu sobie nietrwałości, a nawet pustki wszystkiego ( sunyata ), w tym nierzeczywistości samego siebie ( anatta ). W filozoficznym taoizmie duchowość polega na przyjęciu ciszy „akcji bez akcji” ( wu-wei ), z której może następnie wyłonić się prawdziwa Droga ( Tao ). Jednak aby zrozumieć te wszystkie zależności, należy sięgnąć po odpowiednie pozycje o duchowości.